Aga, chyba mamy podobny rytm przerabiania lekcji (no, ja trochę wolniej) 😉
Moja uwaga też zatrzymała się na historii Gedeona.
Pierwsza obserwacja: Gedeon narzeka, skarży się, chciałby, żeby coś się zmieniło. Tak jakby między wierszami mówił: „Panie Boże, zrób coś!”. A Bóg mu na to odpowiada: „Wspaniale, że widzisz problem. Ty to zmień!”. Pierwsze zaproszenie do odwrócenia perspektywy. Myślę, że zwykle nie spodziewamy się takiej odpowiedzi na swoją skargę 😉 I przyszło mi do głowy, że być może powołania powinniśmy szukać tam, gdzie dostrzegamy jakiś brak, jakąś niesprawiedliwość, jakąś rzecz „do naprawy”; gdzie coś nas uwiera. Może to właśnie nas Bóg posyła, żeby to zmienić, naprawić?
I druga obserwacja: jak bardzo tutaj powołanie opiera się na wierze w słowo [Słowo] wypowiedziane przez Boga. Wierze i wierności temu Słowu wbrew okolicznościom i zdrowemu rozsądkowi, które zdają się mu przeczyć; niejako wbrew sobie i przekonaniom na swój temat. Tak jak Abraham, który „wbrew nadziei uwierzył nadziei”.