-
Witajcie. 😉 Bardzo mi miło Was wszystkich poznać. Jeśli chodzi o mnie, to od dziecka bardzo kochałam Boga, jednak przeżyłam kilka rozczarowań, ponieważ czasem za bardzo próbowałam dostosować obraz Boga do swoich wyobrażeń… W wieku 8 lub 9 lat pojechałam do Częstochowy, tuż przed przyjęciem Pierwszej Komunii. Jestem osobą niewidomą i jedna z moich nauczycielek zapewniała mnie, że jeśli tylko będę wierzyć, to odzyskam wzrok za sprawą wody z pewnie znanego Wam wszystkim źródełka. Jako dziecko potraktowałam to bardzo dosłownie, a, jak łatwo się domyślić, wróciłam z Częstochowy wciąż jako osoba niewidoma. Nie odwróciłam się od Pana, ale nosiłam od tego czasu gorycz w sercu. Czułam się oszukana, ale starałam się tłumaczyć sobie, że widocznie tak musi być. Przez wiele lat nikomu o tym nie mówiłam… Podczas kolejnych lat pielęgnowałam jak tylko umiałam relację z Bogiem, ale doświadczyłam żywej wiary i nawrócenia dopiero w roku 2012, o ile pamięć mnie nie myli. Miałam wtedy naprawdę trudny czas. Moja ukochana babcia dochodziła do siebie po udarze, a we mnie wszystko się buntowało. Czułam jednak, że tylko Bóg może poskładać mnie w całość. Trafiłam w tamtym okresie do wspólnoty Odnowy w Duchu Świętym. Pamiętam, jak nagle zaczęłam się modlić językami i jaki był to dla mnie szok… Pamiętam też, że bardzo płakałam, tak jakbym wylewała z siebie smutek całego życia, a po tym płaczu przyszła ogromna ulga… Nie jestem już w Odnowie, zrezygnowałam ze spotkań, widząc jak niektórzy próbują w ich trakcie robić z Pana Boga skrzynkę życzeń. Ale to pierwsze spotkanie na zawsze wryło mi się głęboko w serce. Dołączyłam do szkoły Agaty, ponieważ mam wielkie pragnienie żywej relacji z Panem na dobre i złe, a o to niekiedy bardzo trudno… Poza tym stoję na życiowym rozstaju i bardzo potrzebuję umocnienia, a znam siebie na tyle, że wiem, jak może mi w tym pomóc tutejsza wymiana doświadczeń. Błogosławię Was wszystkich!
